చిన్ని జీవితం

లోకమంత స్వార్థమే
అందుకే వదిలేసాను
కలిసిమెలిసి జీవించడం...
లేకపోతే నా ఈ చిన్నిజీవితానికి
ఒంటరితనం అవసరమా చెప్పండి!!

వెళ్ళలేక

నాకు జీవితానుభవం అంతగా లేదు....కానీ

నిడారంబరంగా జనం బ్రకనివ్వరని విన్నా!

డాబు, దర్పం, దర్జాలకి పీటవేసి కూర్చోమన్నా

క్రింద కూర్చోవడం అలవాటులేక నిలుచున్నా...

కాళ్ళునొప్పి పుట్టి నిలబడలేక వెళదామనుకున్నా

సంఘజీవివి కదా సంస్కారంతో మెలగాలనుకున్నా!

నావారు

సుడిగుండాలుండవు కొలనులో అని
ప్రకృతివైపు ప్రశాంతంగా తిలకించబోతే...
మనసు కాదంటూ కళ్ళెం వేసింది...
జ్ఞాపకాల లావాలనే గుర్తుచేసింది!
కన్నీళ్ళతో తనువునే తడిపి ముద్దచేసి
ప్రకంపనలు రేపి విధికి తలవంచమంది!
వళ్ళు వణికి కన్నీటి సాగరమైతే...
జీవితం ఎంత అమూల్యమైందో తెలిసింది!
నా అనుకున్నవాళ్ళంతా ముసుగేసుకుంటే
తెలియని బంధమేదో కన్నీరు పెట్టింది!

దూరమై

ఒకరికొకరం దూరమై ఎద భారమై
పగలు శూన్యంగా రేయి దిగులుగా
చంద్రుడు కానరాక తారలు మెరవక
వసంతంలో కోయిల గొంతు మూగదై
ప్రణయద్వారమే మూసుకు పోయింది
జ్ఞాపకాలనీడలు దారి చూపలేనన్నాయి
నీ పరిచయంలో మనసు పులకరించేదని
నిన్ను వీడినాకే నా ఊపిరికి అది తెలిసింది
తోటమాలే పూలని కాలితో నలిపేస్తున్నాడని

కర్మఫలం

జీవితం జీవించడం నేర్పుతుంది
నవ్వించి ఏడిపిస్తుంది జీవితం...
నచ్చినట్లుగా జీవించు నీ జీవితం
వెంటరమ్మన్నా రాననేదే జీవితం
కాలంతో కరుగుతుంది జీవితం...
అసంపూర్తిగా అంతమైపోతుంది
జీవించడమనేది అందమైన వరం
చావన్నది నిర్ణయించేది కాలం...
అంతమయి ఇతరుల మనసులో
జీవించడమనేది మన కర్మఫలం...