అంకితం

నీ ప్రేమని పొందక ముందే నిన్ను కోల్పోయాను

ఎందుకే మనసా నీవు కొట్టుకుని ఆగుతున్నావు

చూడు...అప్పుడు స్పందించి ఇప్పుడు విలపించేవు

తెలియలేదు ఎందుకే నీకు కన్నీట స్నానమాడేవని

అలోచించకనే అనుకున్నవి అక్షరాలుగా మారుస్తాను

నా అక్షరాల్లో నిన్ను నీవు రోజూ వెతుకుతావని తెలిసి

ఆరాటాన్ని అంతా అక్షరాల్లో అందంగా ఇమడనిస్తాను

నీ అందాల్ని చిత్రాల్లో చూసి ఆస్వాధిస్తున్నారని తెలిసి.

పద్మార్పితగారికి అంకితం

శ్వాస

శ్వాస తీసుకున్న ప్రతీసారి
నీవు గుర్తొస్తావు..
తీసుకోకపోతే ఊపిరాగిపోయి
ప్రాణమే ఉండదు..
ఏం చెప్పను నేను
శ్వాసిస్తేనే జీవించగలనని..
నీకు తెలుసా ?
నినుతలచే శ్వాస నన్నుతాకెనని!

మనసు

కఠినహృదయానికి ఏం తెలుసు
కరిగినకలలు కార్చే కన్నీరెందుకో.
 రాతిలాంటి గుండెకు ఏం ఎరుక
రగులుతున్న మదిమంట ఏమిటో.
చచ్చుబడిన మనసుకు తెలియదు
నాసిరకం నరాల సలపరం ఎటువంటిదో.

చిన్ని జీవితం

లోకమంత స్వార్థమే
అందుకే వదిలేసాను
కలిసిమెలిసి జీవించడం...
లేకపోతే నా ఈ చిన్నిజీవితానికి
ఒంటరితనం అవసరమా చెప్పండి!!

వెళ్ళలేక

నాకు జీవితానుభవం అంతగా లేదు....కానీ

నిడారంబరంగా జనం బ్రకనివ్వరని విన్నా!

డాబు, దర్పం, దర్జాలకి పీటవేసి కూర్చోమన్నా

క్రింద కూర్చోవడం అలవాటులేక నిలుచున్నా...

కాళ్ళునొప్పి పుట్టి నిలబడలేక వెళదామనుకున్నా

సంఘజీవివి కదా సంస్కారంతో మెలగాలనుకున్నా!

నావారు

సుడిగుండాలుండవు కొలనులో అని
ప్రకృతివైపు ప్రశాంతంగా తిలకించబోతే...
మనసు కాదంటూ కళ్ళెం వేసింది...
జ్ఞాపకాల లావాలనే గుర్తుచేసింది!
కన్నీళ్ళతో తనువునే తడిపి ముద్దచేసి
ప్రకంపనలు రేపి విధికి తలవంచమంది!
వళ్ళు వణికి కన్నీటి సాగరమైతే...
జీవితం ఎంత అమూల్యమైందో తెలిసింది!
నా అనుకున్నవాళ్ళంతా ముసుగేసుకుంటే
తెలియని బంధమేదో కన్నీరు పెట్టింది!

దూరమై

ఒకరికొకరం దూరమై ఎద భారమై
పగలు శూన్యంగా రేయి దిగులుగా
చంద్రుడు కానరాక తారలు మెరవక
వసంతంలో కోయిల గొంతు మూగదై
ప్రణయద్వారమే మూసుకు పోయింది
జ్ఞాపకాలనీడలు దారి చూపలేనన్నాయి
నీ పరిచయంలో మనసు పులకరించేదని
నిన్ను వీడినాకే నా ఊపిరికి అది తెలిసింది
తోటమాలే పూలని కాలితో నలిపేస్తున్నాడని